قطعه ای از پر پرواز کم است

یازده بار شمردیم یکی باز کم است

این همه آب که جاری است نه اقیانوس است

عرق شرم زمین است که سرباز کم است

من نمی گویم نجیب من، به من امضاء بده

در کلاس درس چشمانت مرا هم جا بده

تو مسیحای زمانی من زیادی مرده ام

باز می خواهم بمیرم در دهانم «ها» بده

وعده فردا به مردم درخور شان تو نیست

مستحق حاجتم آقا همین حالا بده

من اگر با تو نباشم واژه بی معنی ام

ای کتاب آفرینش تو به من معنا بده

دست در جیب کرم کن اسکناس آبرو!

ای غنی در آبرومندی به این رسوا بده

قطره ای بی دست و پا در راه دریا مانده است

دست او را لطف کن در دامن دریا بده

من که حافظ، مولوی یا مثل بیدل نیستم

سایه دنبال من افتاده بیا امضاء بده

تشنگی های دلم را چشمه، باران بس نشد

خواستی آبش دهی با کاسه دریا بده

سیدجلال موسوی

سلام برمهدی

امیدوارم که حالت خوب باشد آقا...

شب هی جمعه که می شود دلم خوشحالی می کند..

وقتی هوای دعای کمیل بر مشام م می رسد...

مردم دور هم جمع می شوند و دعای کمیل می خوانددد....

و برای ظهور تو دعا می کنند..

راستش را بخواهی...

گاهی به آنها حسودی می کنم...

البته حسودی از باب دیگر..

آقایم دلم برایت تنگ شده...

وقتی از کوچه های کربلا می گذری و به دیدار جدت امام حسین(ع) می روی مرا فراموش نکنی..

مرا هم دعا کن..